سلام خدمت دوستان گرامی
از آنجا که سوالاتی بصورت خصوصی و در گروههای واتساپ در مورد شیر خر پرسیده شد؛ تصمیم بر آن شد مطلبی در مورد خواص این شیر بگذارم .
ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺳﺮﺩ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻣﺮﻃﻮﺏ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﯿﺮ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﻦ ﮔﺮﻡ ﻣﺰﺍﺝ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﻣﻔﯿﺪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺷﺮﻁ ﺍﻧﮑﻪ ﺍﻧﺮﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﺠﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻧﺮﺍ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﺎ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﺩﺭﺟﻪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺮﺩ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻣﺤﺘﻮﯼ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﻭﻧﺪ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺩﻣﺎﻍ ﻣﺒﺘﻼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺳﻨﺪﺭﻭﺱ ﯾﺎ ﮐﻬﺮ ﺭﺍ ﭘﻮﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﻣﺨﻠﻮﻁ ﻭ ﺩﺭ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﭽﮕﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﻥ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﻧﺎﻥ ﻗﻄﻊ ﻣﯿﮕﺮﺩﺩ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻠﻠﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻕ ﺯﺩﮔﯽ ﺳﻮﺯﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﭽﮑﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮﺯﺵ ﺍﻥ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻥ ﺑﻪ ﺷﯿﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﮔﺎﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻃﺒﺎ ﺳﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﺳﺘﻔﺮﺍﻍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺷﯿﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻭﺷﯿﺪﻩ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﺑﺎﻣﺨﻠﻮﻃﯽ ﺍﺯ ﭘﻮﺩﺭ ﮐﻬﺮﺑﺎ ﻭ ﭘﻮﺩﺭ ﮐﺘﯿﺮﺍﯼ ﮔﻮﻥ ﻭ ﭘﻮﺩﺭ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﻧﺠﺒﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﺭ ﺻﻤﻎ ﻋﺮﺑﯽ ﻣﯿﺨﻮﺭﺍﻧﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﺒﺐ ﻗﻄﻊ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﻧﻔﺲ ﻫﺎ ﻣﻔﯿﺪ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﻣﺪﻭﺍﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﯽ ،ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﯿﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻭﺷﯿﺪﻩ ﺍﻻﻍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺩﺍﺭﻭ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻔﯿﺪ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺳﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﺳﺎﯾﺮ ﭘﺴﺘﺎﻧﺪﺍﺭﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺧﺸﮕﯽ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻋﺼﺒﯽ ﻭ ﮐﻢ ﺷﺪﻥ ﺗﺮﺷﺤﺎﺕ ﻏﺪﺩ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺷﯿﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻭﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﯿﻞ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ.ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺳﺮﺩ ﻣﺰﺍﺝ ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﮔﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﺨﻮﺍﺑﻨﺪ ﻣﻀﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺑﯽ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﯿﺮ ﮔﺎﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﻗﻠبﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺁﻟﺮﮊﯼ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻔﯿﺪ است .ﺳﻘﺮﺍﻁ ﺩﺭ ۴۶۰ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺭﺍ ﺩﻭﺍﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﯿﺶ ﻣﺎﺭ ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻣﺎﻍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺘﻬﺎﯼ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺑﺎ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺷﺘﺴﺸﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﭘﺮﺳﺶ:ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦﮐﻪ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﺷﺒﯿﻪﺗﺮﯾﻦ ﺷﯿﺮ ﺑﻪ ﺷﯿﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﺍﺟﻤﺎﻟﯽ:
ﺍﺳﺎﺳﺎً ﺷﯿﺮ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺍﺯ ﺣﮑﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻧﺎﻥ ﺗﺒﻌﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﮔﺮ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ ﺣﻼﻝ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮﺩ، ﺷﯿﺮ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺣﻼﻝ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺍﯾﻦ، ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﯿﺮ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺣﻼﻝ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﺩ؛ ﺷﯿﺮ ﺍﻻﻍ ﮐﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻮﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﻻﻍ ﻣﮑﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ، ﺷﯿﺮﺵ ﻧﯿﺰ ﻣﮑﺮﻭﻩ ﺍﺳﺖ.(ﺍﻣﺎﻡ ﺧﻤﯿﻨﯽ، ﺳﯿﺪ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻠﻪ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﺍﻟﻮﺳﯿﻠﺔ، ﺗﺮﺟﻤﻪ، ﺍﺳﻼﻣﯽ، ﻋﻠﯽ، ﺝ 3، ﺹ 279، ﺩﻓﺘﺮ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﺍﺳﻼﻣﯽ، ﻗﻢ، 1425ﻕ؛ ﺑﻬﺠﺖ، ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﻰ، ﺟﺎﻣﻊ ﺍﻟﻤﺴﺎﺋﻞ، ﺝ 4، ﺹ 555، ﺩﻓﺘﺮ ﻣﻌﻈﻢﻟﻪ، ﻗﻢ، ﭼﺎﭖ ﺩﻭﻡ، 1426 ﻕ.)
البته چنانچه برای درمان باشد اشکالی ندارد.